Ik ben er bijna, ik ben er bijna, maar nog niet helemaal...

Ja je komt nog es ergens, denk je dan. Al kom ik op veel plekken momenteel, ik ben nog steeds niet op Koh Tao. Wel redelijk suf! Gebroken, moe, en leeg maar inmiddels wel weer helemaal opgefrist lig ik op bed. Wat kan dat soms toch heerlijk zijn. Zeker na alle bus, trein en vliegtuigstoelen ben ik wel toe aan een nachtje lekker slapen. Oh en die harde, oncomfortabele vliegveldstoeltjes cq bankjes niet te vergeten! De afgelopen dagen zijn een groot avontuur geweest...en dus nog steeds. Het leek allemaal zo makkelijk haha.

Ik ben op Koh Samui. Vanaf het vliegveld een leuk hosteltje kunnen vinden, en neergeploft. Niet al te ver van het vliegveld (dat hoor ik nu ook wel haha) en redelijk dicht bij de pier. Hoewel ik eerst natuurlijk wel even netjes heb ingecheckt, betaald, en alvast de boottrip voor morgenochtend geboekt, lig ik nu onderuit gezakt. Even snel het internet gebruikt voor wat laatste updates, en zo dus lekker slapen. Je zou bijna denken dat er nu weinig meer mis kan gaan, toch?

Maar goed. Het begon allemaal maandag. Tuurlijk deed ik er zondag vanwege de sneeuw wel langer over om in Utrecht te komen, maar dat was te verwachten, en voorspeld. Ik had geen haast en ook de tijd genomen om er uiteindelijk via een aangepaste route te komen. Vanaf Amsterdam CS met de metro richting station Holendrecht, en overgestapt op de bus. Door allemaal dorpjes waar je nooit komt, alles even mooi bedekt door een witte laag sneeuw. De bus zou tot Utrecht CS rijden, maar ja als er vervolgens geen bussen gaan, en CS nagenoeg onbereikbaar was het veel praktischer in Breukelen uit te stappen. En daar kwamen Sjak en Tom me ophalen. Toppertjes. Zoals altijd nog even lekker in de watten gelegd, heerlijk gegeten en nog gezellig een potje kolonisten gedaan, al kon ik net niet winnen.

Maandag prima op Schiphol gekomen, weliswaar met de auto (again thanx sis!) want de NS was nog niet helemaal back to business, en de bussen nog helemaal niet! Vervolgens ingecheckt, paspoortcontrole, beetje rondgehangen bij de duty-free winkeltjes en vervolgens geboard. Dat duurde weliswaar wat langer dan gepland, maar er leek geen vuiltje aan de lucht. Het was druk, en een vol vliegtuig. Dat de vlucht ook niet langer dan 2,5 tot 3 uur zou duren, zou geen problemen moeten geven voor de aansluiting in Moskou naar Bangkok. Daarbij was het ook nog met dezelfde vliegmaatschappij, dus weinig zorgen dacht ik zo. Echter toen we eenmaal in het vliegtuig zaten, riempjes vast, stoelen recht, tafeltje voor je ingeklapt..... bleven we toch wel verdacht lang aan de gate staan. Hmmm, ach een half uurtje zou niet zo erg zijn. Had immers genoeg tijd om over te stappen. Totdat je nog langer aan de grond blijft staan, je langzaam gaat rekenen met het tijdsverschil en tot een tijd van aankomst komt die toch wel akelig dichtbij de tijd van aansluitende vlucht komt. Dat wordt even flink de pas er in, of zeg maar gerust: RENNEN!

Ja, en dan kom je bij een dichte terminal!?!? Hoe raar is dat. Nou in Moskou in dit geval helemaal niet raar! Inmiddels denk ik vaker feit dan uitzondering. Maar goed, voor dat ik nog door de paspoortcontrole kon, om vervolgens richting gate te haasten, werd ik tegengehouden. Met nog een aantal reizigers, ook op weg naar Bangkok. Allemaal met de tong op de knieën. Tja kan gebeuren, denk je in eerste instantie. Tot dat je over de intercom hoort, dat voor de vlucht SU553 de gate opengaat, en er geboard kan worden......... Heel frusterend, zeker als je half uur later, nog steeds op dezelfde plek staande, de last call voor diezelfde vlucht hoort. Maar ja, als je geen russisch spreekt, te vriendelijk lacht en vraagt om hulp, kom je helemaal nergens! Naar blijkt. Wie we ook aanspraken, wat we ook vroegen, duidelijkheid waarom en of we nog konden hopen, bleek allemaal voor niks. Uren gingen voorbij........enz. enz. enz. Inmiddels hebben jullie kunnen lezen hoe dat verder ging :-).

De dag erna werd misschien nog wel erger! Dan denk je dat je alles wel gehad hebt, maar het tegendeel is waar. Inmiddels wel aan de goeie kant van de poortjes, netjes met een nieuw ticket en boardingpass staan we bij de gate te wachten. En te wachten, en te wachten, en langzaamaan doemen er weer senario's op waar je niet aan wil denken. Na ruim 2 uur wachten gaan toch eindelijk de deuren open en kunnen we boarden en richting vliegtuig. Tja, welk vliegtuig?

Door wat voor duistere reden dan ook, werden we in bussen naar een open stuk op het vliegveld gereden, waar het toestel klaar stond. Echter met de deuren nog dicht, het trappetje in geen velden of wegen te bekennen. Ach het uitzicht was waanzinnig! Maar goed, aan wachten kun je ook redelijk gaan wennen, al hoe wel toch na een ruim kwartier we uit de bus en in het vliegtuig konden. Wel even door de sneeuw en een graad of -20, maar afzien kan soms geen kwaad. Tja dan duurt het natuurlijk even voordat uiteindelijk iedereen met de bus vervoerd is, en de vlucht nagenoeg vol zit en dus klaar voor vertrek zou zijn. Dat denk je dan. Maar wat je inmiddels nog meer gaat denken, laat ik maar in het midden. Het was nog maar het begin. Het begin van weer een urenlange vertraging, weer een aansluiting missen (dit keer in Bangkok) en dus weer wachten, wachten en wachten. Al was er dit keer wel wat te beleven. Sommige mensen konden blijkbaar de druk niet meer aan, hadden een wodkaatje weggetikt, en vervolgens kwam de frustratie eruit. Gevolg........die gefrustreerde mensen er dus ook uit! Wat een soap, je zou er bijna een boek over kunnen schrijven, maar laat ik dat niet doen.

Uiteindelijk na ik gok 4,5 uur extra vertraging, bovenop de 24 uur van de dag ervoor, was het dan toch zover. Eindelijk naar Bangkok! Eenmaal daar was het contrast opeens weer heel groot. Er waren vluchten omgeboekt voor diegene waar nodig. De bagage werd geregeld, en er was zelfs iemand die ons op stond te wachten en te assisteren zover kon. Het was nog wel even spannend of ik vandaag nog wel naar Koh Samui zou kunnen vliegen, want van een ticket die inmiddels al 2 keer was omgeboekt, kwam ik toch wel op de stand-by lijst. Eerst leek het 18.45 te worden, toen 06.00 de volgende ochtend, totdat het opeens toch rennen werd voor een vlucht van 15.30! De ferry naar Koh Tao was allang vertrokken, dus kon kiezen tussen hotelletje Bangkok en 06.00 of maar op Koh Samui iets zoeken. Dat laatste blijkt een prima keus.

Ben relaxt, ga zo heerlijk slapen en morgen zit het er dan eindelijk op. Dan kan het werken beginnen! En voel ik me hopelijk weer snel als een vis in het water...