Roatan, een waar paradijsje op aarde!

Voor ik echt begin wil ik allereerst iedereen even heel erg bedanken voor alle lieve emailtjes, smsjes, krabbels en reacties op hyves, en degene op m'n website! En ik snap dat jullie ook allemaal retenieuwsgierig zijn naar hoe het hier is, maar echt: FUCK, this is truely paradise. De hoogste tijd dus om eens wat te schrijven over Roatan. Want waar ligt het eigenlijk?.....

Nou hier dus!


Zo'n 65 kilometer ten noorden van de kust van Honduras liggen de Bay Islands, een grote eilandengroep met 3 hoofdeilanden (Roatan, Utila en Guanaja), 3 kleinere eilandjes (Barbareta, Morat en Helene) en nog zo'n 65 inimini eilandjes, zeg maar atollen. Vervolgens tussen deze eilandengroep en de kust van Honduras is Cayos Cochinos te vinden. Al deze eilanden zijn omgeven door een groot riffensysteem, welke onderdeel is van het 2 na grootste rif ter wereld. Dit rif is tevens een van de grootste onderwaterwerelden in het Carribisch gebied als je praat over koralen en het visleven. Roatan is het grootste eiland van de Bay Islands met zo'n lengte van rond de 50 km en een breedte van rond de 2 tot 4 km.

Een hele kleine indruk van het eiland zelf mag dan ook niet ontbreken, dus bij deze het uitzicht, de straten, het strand, de zee, en bovenal ook de prachtige natuur! De supergave zonsondergang bewaar ik nog even voor later, maar zeg nou zelf. Is dit heaven on earth?!.....

De reis.....

Wat een avontuur!... maar hierbij het vervolg van New York:

Daar zit ik dan, wederom op het vliegveld van NEW YORK (JFK). En om jullie op de hoogte te houden van alle belevenissen tot nu toe, en om de tijd (voor mij) een beetje te doden, krijgen jullie flink wat leesvoer ;-). Afhankelijk van hoelang ik overal moet wachten, en of ik genoeg batterij heb op m’n laptop (alhoewel, m’n voltomvormer zit al in het stopcontact!), hierbij het vervolg van m’n reis…..

Hoe de reis er in totaal uitziet heb ik nog niet eens echt verteld. Maar heb nu alle tijd zou ik zeggen! Op het moment ben ik weer op het vliegveld JFK en heb net m’n tassen ingecheckt. Nu maar hopen dat ze net als ik alle vluchten meekomen, ik moet namelijk nog een aantal keren overstappen. De langste vlucht heb ik weliswaar al achter de rug, maar eer ik eindelijk aankom op Roatan zal de dag ook al aardig voorbij zijn. Ben zonder problemen door de douane, ja hoe is het mogelijk, en inmiddels neergeploft bij de gate. Wel lekker rustig, want hoe mega groot het hier ook is, ’s nachts is er weinig te beleven. Het lijkt wel uitgestorven! Maar ja, wat wil je zo rond de klok van 01.00 uur. Kan wat dat betreft ook niet anders zeggen dan dat ik super blij ben dat ik toch een hotelletje had geboekt. Was weliswaar kort, maar het bed was heerlijk, heb zeker wat uurtjes erg lekker geslapen, en de douche was ook niet verkeerd. Ben weer fris en fruitig en op voor de volgende reisdag!

De vluchten zijn op zich niet al te lang meer, wellicht de eerstvolgende nog even met zo’n 3 uur, en afhankelijk van het tijdsverschil komt er nog eens 2 uur bij. Nog meer tijdsverschil dus! Maar nu eerst naar El Salvador, naast Guatamala en onderaan Honduras. Niet echt heel ver meer. Eenmaal aangekomen in El Salvador (San Salvador om precies te zijn), heb ik ruim een uur de tijd om over te stappen op de volgende vlucht. Vanuit El Salvador vlieg ik namelijk door richting San Pedro Sula, oftewel Honduras. En aangezien Roatan voor de kust van Honduras ligt, begint het wat te worden. In San Pedro Sula voor de verandering maar weer eens overstappen, nu maar met zo’n 45 minuten ertussen, en richting La Ceiba. De laatste en kortste vlucht met maar zo’n 40 minuten. Ook nix gek als je bedenkt dat dit een vlucht binnen Honduras is. En hoewel het vliegen er dan op zit, is de kustplaats La Ceiba niet de eindbestemming. Afhankelijk van hoe het allemaal verloopt, wil ik daar uiteindelijk de ferry richting Roatan pakken, welke rond 15.30 uur vertrekt. En dan zou ik dus rond zonsondergang aan moeten komen!

Een hele reis, maar in het kort klinkt het misschien wat beter:
Dusseldorf – New York (JFK)
New York (JFK) – San Salvador (El Salvador)
San Salvador – San Pedro Sula (Honduras)
San Pedro Sula – La Ceiba (Honduras)
La Ceiba – Roatan (Bay Islands)
Enne ’t lijkt wel op een ‘reismarathon’, MAAR HET KAN OOK ZONDER AL DEZE STOPS! Maar als je het doet, moet je het goed doen! Toch? Nee zonder gekheid, het kan echt anders en bijna rechtstreeks. Maar voor mij was dit de goedkoopste manier, een geweldig avontuur en ’t lijkt me super om met zonsondergang met de boot aan te komen op Roatan, ook wel bekend als Johny Depp Island.

Als jullie dit allemaal gelezen hebben, ben ik dus goed en wel aangekomen op Roatan. Een waar paradijs. Maar hoe het eiland er precies uitziet en waar het exact ligt? Dat lezen jullie de volgende keer! Zou wederom zeggen: WORDT VERVOLGD! Stay tuned :-)

NEW YORK

Sprakeloos..... dat ben ik even van alle indrukken! Wauw! En wat een dag! Want hoewel het hier nu momenteel 6 uurtjes eerder is dan in NL, is het voor mij toch eigenlijk gewoon middernacht. Maar gelukkig heb ik een hotelletje geboekt vlak bij het vliegveld, en ook nog met gratis WIFI, dus vandaar gelijk maar even een berichtje vanuit 'the big apple' New York, om te laten weten dat het eerste deel van m'n reis er op zit en ik veilig ben aangekomen :-). Een heel avontuur toch weer!

Gisteravond, of nee door het tijdsverschil maar even in dagen praten, das makkelijker... woensdagavond begon het eigenlijk allemaal. Na eerst m'n tassen te hebben ingepakt en nog wat laatste dingetjes gedaan te hebben, was de week in NL alweer voorbij en voor mij ging het nieuwe avontuur beginnen. Samen met pap de laatste boot gepakt richting Alkmaar, waar we nog even wat uurtjes slaap hebben gepakt voor we de donderdagochtend vroeg richting Dusseldorf reden. Even voor 6-en reden we Alkmaar uit, op weg naar Duitsland. En gelukkig niet al te veel file gehad, alhoewel het eigenlijk geen file te noemen was, her en der wat langzaam rijden enzo. Onderweg nog even een bakkie gehaald tot we rond een uur of 10.15 aankwamen op t vliegveld. Hoewel de vlucht nog niet op het bord stond (paste nie), zijn we gelijk maar naar de balie gelopen. En paps wist direct de weg. Die had vorige week immers nog even de tijd gehad om het vliegveld es goed te verkennen, toen ze me oppikte vanuit Egypte. Ja das nog maar een kleine week geleden. Onwerkelijk ook nog een beetje.....

Tja en toen het inchecken. Altijd leuk! Denk je namelijk netjes 2 stuks bagage mee te nemen, was natuurlijk m'n duiktas ff te zwaar. Nu is dat nooit een probleem, en is ie altijd rond de 30 kilootjes. Wanneer je op USA vliegt is dat ff anders. Maar goed, dat werd dus ompakken, of overpakken. Eerst nog weer een tas scoren, ff wat minder blij, maar uiteindelijk alles toch ingecheckt en nog even lekker een broodje met z'n 3-tjes gegeten :-). Daarna ging het eigenlijk allemaal best snel. Bij de douane geen enkel probleem en ook het boarden verliep vlotjes.

In het vliegtuig viel ik nagenoeg gelijk in slaap, en had heerlijk een plekje bij het raam. Kon ook nog wel wat uurtjes slaap gebruiken, en de vlucht ging ook opeens een stuk sneller leek t! Verder nog beetje film gekeken en voor ik er erg in had vlogen we al over Canada. Zo snel als dat de vlucht leek te gaan, zo lang duurde het voor ik eindelijk door de douane was. Niet alleen door een bomvol vliegtuig, maar bij de paspoortcontrole worden er ook vingerafdrukken en een foto genomen van iedereen die het land bezoekt. Gelukkig had ik de papieren voor t visum al in het vliegtuig ingevuld en was het verder wachten en uiteindelijk richting de bagageband. Even een karretje gescoord en op zoek naar de uitgang, richting hotel. Voor 't gemak maar even gevraagd bij de servicebalie en toen ging het echt supersnel. Met de 'airtrain', zeg maar bij ons de metro, over bruggen het hele vliegveld rond naar de shuttleservice van het hotel. De bus even gebeld en vervolgens opgehaald en ingecheckt op m'n kamer. Heerlijk kamertje, super bed, en gratis internet :-).

Moet vanacht echter wel 4 (!) uur van tevoren aanwezig zijn, dus ga zo maar es kijken of ik wat uurtjes slaap kan pakken. Een jetlag zal er evengoed wel inzitten, maar even beetje chillen kan geen kwaad. Al lijkt t alsof ik nu in een droompje leef, ik zit gewoon echt in NEW YORK op weg naar Roatan! Wordt vervolgd.....

(In) vogelvlucht!

Daar is ze weer! :-) En ja 't is alweer ff geleden, ik weet t, maar er is ook zoveeeeeeel gebeurd de laatste weken. Zowel in Egypte als nu (nog eventjes) in NL. Kan ook eigenlijk niet anders zeggen dan dat alles nog niet zo erg is doorgedrongen lijkt t, ben een beetje geleefd, maar niet dat het aan me voorbij is gegaan. In tegendeel! Ik ga er even in vogelvlucht doorheen, want eigenlijk is het zo moeilijk uit te leggen wat er allemaal door me heen is gegaan, en eigenlijk nog steeds gaat. Een beetje onwerkelijk soms, vanaf het moment dat ik Egypte achterliet, toch echt het vliegtuig instapte tot aan nu, voor even een weekje in NL, maar ook al weer bijna onderweg naar m'n nieuwe stek. Maar daarover later meer.

Een echte terugblik op Egypte is nie echt nodig, denk ik, maar om het toch even in het kort samen te vatten: het was een wereldtijd, had het voor geen goud willen missen, zoveel herinneringen, zoveel mooie momenten, nieuwe vriendschappen en heel veel ervaringen. Zoveel beleefd, zowel onder als boven water, en zulke mooie duiken! Om nooit te vergeten! Maar alles neem ik mee, 't zit het allemaal in mn hartje! TOP-SHIT :-)

En ook de week in NL. Wauw! Kan me eigenlijk nu alleen maar afvragen hoeveel je kunt doen in een week..... Maar dat een dag 24 uur heeft, weet ik zeker! Op een maandagavond of zeg maar nacht aangekomen op Dusseldorf, vervolgens een nachtje doorgehaald en vanaf de dinsdag is alles in vogelvlucht gegaan. Er bleek (ongevraagd) toch ook nog wel een boel te regelen, toch nog wat dingetjes willen doen, en uiteraard de nodige bezoekjes van en aan familie, vrienden en vriendinnetjes. Ook nu weer het hele land door geweest. Van Texel tot aan Brabant, de nodige kilometertjes weer afgelegd. Maar ook wel wat typisch (?) Nederlandse frustratie of een gevoel van onmacht. Het feit dat ik m'n oplader voor m'n laptop verloren was, maakte het ook nie veel makkelijker. Een nieuwe bestellen was de enige optie, en maar hopen dat het snel zou komen, zodat ik weer bij al m'n documenten kon. Vervolgens een klopjacht naar een omvormer. Een apparaatje wat 110 volt (het lichtnet in de carribean) omvormt tot de 220 volt wat wij hier in NL hebben. Hier en daar nog wat willen of moeten bestellen, en het enige wat je dan in je nek voelt hijgen is toch weer die klok! Dan ligt er uiteraard nog post te wachten, stonden er een aantal tassen die uitgepakt moesten worden en wil je toch ook gewoon volop genieten van alles. Een week is toch echt niet lang, dus hou het ook maar op weekje voor het gemak. De tijd echter die ik met iedereen weer heb doorgebracht, van een vluchtig hé hoe gaat het, tot een snel praatje of zelfs een bezoekje... het was veel te kort! Maar ook weer lang genoeg om te beseffen hoe blij ik ben met al die liefde om me heen. Ook dat is onvergetelijk en zit in m'n hartje!

Ben gewoon een gelukkig mens! Klaar voor het nieuwe avontuur, bijna dan. Want het enige waar ik nu al die tijd nog niet aan toe gekomen ben is inpakken. Maar dat gaat morgen hoe dan ook gebeuren. En ach, zoveel gaat er dit keer niet mee. Hoewel, m'n duiktas zal weer vol genoeg zitten! Maar daar kan ik gewoon nie zonder :-).

Wervelwind.....

Of storm, letterlijk en figuurlijk. Alles wat ik afgelopen week heb meegemaakt maar ook het weer hier momenteel. Al was gister wellicht de meest heftige dag. Toen werden sinds lange tijd de boten ook weer eens in de havens gehouden. En zijn er zelfs de nacht van zondag op maandag een aantal gezonken. Maar het zonnetje schijnt desondanks nog steeds volop! En de wind neemt al weer wat af, pfff :-).

Moet eerst ff de batterij van m'n camera opladen, dus de foto's houden jullie te goed, maar toen ik gister langs het vliegveld reed, konden we het vliegveld zelf niet eens zien! Ja, het was met recht wat je een zandbak kan noemen. Zowel binnen als buiten, en ook dat heb ik weer eens ouderwets goed ondervonden.

Even de afgelopen week in sneltreinvaart, maar hier kom ik ongetwijfeld nog even wat uitgebreider op terug. Maar de dagen hier lijker sneller en sneller te gaan. Of zou dat komen omdat het aftellen wellicht een beetje begonnen is?

Tja, de eerste dag van april is altijd bijzonder. Niet om z'n grappen en grollen, maar omdat m'n mamsie dan jarig is. Dit was echter ook de dag dat ik m'n appartement uit moest, wat dus betekende: verhuizen! Gelukkig ging dit best snel, want had wat kratjes van de duikschool meegenomen, alles dr in, nog wat in tassen gepakt (gelukkig al m'n duikspullen nog op de duikschool) en hup alles in de auto de berg op naar t appartement van Anneke. Daar ben ik de rest van de tijd onder de pannen. Echt super! En toch de grap van de dag vrees ik..... bij het uitladen van de auto zelfs tot de ontdekking komen dat m'n backpack (een 70 liter rugzak) gewoon leeg (!) over is gegaan. Vervolgens zit er nu al een week op bij Ann en krijgt alles een beetje vorm. Had immers niet de moeite genomen alles op voorhand al uit te zoeken, was gewoon veel te druk met werken, maar daar ben ik nu langzaam aan mee begonnen. En wel zo makkelijk, want ben zelfs al beetje aan het inpakken hier en daar. Best raar, want door de tijd heen heb je best wel wat 'verzameld' ;-). Maar goed, nie alles kan en hoeft mee terug, en heb nog wat daagjes te tijd om alles op t gemakki uit te zoeken.

Iets totaal anders, maar voor mij super gaaf om te doen, is dat ik me afgelopen week met een wat andere tak van duiken heb bezig gehouden. Namelijk technisch duiken, ofwel TECH in het kort (of tekki zoals ze hier zeggen). En wauwie, dat was echt kicken! Heb ook tevens m'n gasblending (flessen vullen) cursussen gedaan, dus mag nu ook zelfs helium mixen. Ja en das wellicht het meest grappige en leuke gas om te mengen. Tuurlijk konden we het niet laten even te testen of er wel echt helium in de voorraadtank zat ;-). De theorie was echt rete interessant, de examens toch eigenlijk best appeltje eitje (bleek ook wel met 100 % scores, jihaa), maar het tofste was toch wel het skills circuit. De oefeningen onder water. Een hoop gelachen, en waarrempel kwamen die rare flexibele armen van me nog erg goed van pas bij het dicht en opendraaien van de tanks! En aan het eind van de cursus een vet compliment gekregen, wellicht had ik geen betere kunnen krijgen, maar ik was (sorry 't moet ff in 't engels) the most fucking amazing student he had ever had! En dat had ie notabene tegen zijn big boss verteld, dus voelde me best wel vereerd. Best wel heul erg eigenlijk. Wat dat betreft smaakte dit ook absoluut naar meer, dus wordt vervolgd!

Morgen heb ik wellicht m'n laatste werkdag bij Emperor en zit het er bijna op..... Niet dat ik dan nie meer duik tot aan het eind van de week, maar dan is alles nie meer werk, maar gewoon fun (al maakt dat niet echt heel veel verschil, al zal ik de fun duiken nie meer op een single tank doen, maar met m'n nieuwe vriendje: een 2x 12 liter twinset, en wat stage cilinders). Verder dus ook nog maar even volop genieten hier van alles: m'n werk, m'n passie, m'n vrienden om me heen, 't zonnetje niet te vergeten natuurlijk en al het moois wat ik hier dadelijk toch ga achterlaten. De komende dagen gaan vast en zeker ook nog behoorlijk heavy worden, maar er staat ook weer een heel groot avontuur te wachten!

Alle foto's moet ik nog even uploaden, met een ietwat uitgebreidere versie van deze, maar volgen zo spoedig mogelijk! Ook dan zal ik vast een beetje vooruitblikken op ROATAN, zoals minimi nu omschrijft: heaven on earth..... Nog even geduld, maar snel zullen jullie zien waarom. Voor nu ga ik zeggen tot heel erg snel!

Mammie, happy birthday! Gefeliciteerd :-)

Lieve mam,

't kaartje zal hoogst waarschijnlijk niet aankomen maar natuurlijk ben ik 't niet vergeten!

VAN HARTE GEFELICITEERD

een hele dikke knuffel en kus vanuit egypte :-)

nog maar 13 daagjes.....