30-09-'02: Hoe m'n leven 5 jaar geleden drastisch veranderde

Vandaag is het alweer exact 5 jaar geleden. De tijd vliegt, maar toch ook niet. Elk jaar komt het toch weer ff boven. Bij sommige zal er wellicht direct een belletje gaan rinkelen, terwijl anderen er misschien niet eens meer bij stil staan. Ik zal het echter nooit meer vergeten, dat ene moment heeft m'n leven toen immers flink op de kop gezet. Zowel in negatieve, als in positieve zin. Wat dat betreft heeft het me wellicht gemaakt tot wat ik nu ben. En doe ik wat ik doe. Er is een boel veranderd, maar heeft toch ook tot hele mooie dingen geleid. Ik kan dan ook niet anders dan dat engeltje van toen op m'n schouder, heel erg dankbaar zijn.

Voor mij dan ook even een moment om terug te kijken op de laatste jaren. De jaren waarin m'n leven steeds meer in het teken van duiken ging staan. Er zomaar in m'n eentje opuittrekkend richting de Carribean. De onderwaterwereld ontdekken, en wat vervolgens van een hobby uitgroeide tot een van mijn grootste passies. Uiteindelijk heb ik mijn droombaan gevonden!

Het was zomaar een dag in september, 30-09-2002, op een maandagavond toen het noodlot toesloeg. Wat een gezellige avondje uiteten moest worden, pakte heel anders uit. Tijdens het ritje op het eiland, verloor degene bij wie ik in de auto zat de macht over het stuur, de achterkant brak uit, net voor een S-bocht. We kwamen midden op de weg, in de bocht, tot stilstand. Echter overdwars op de verkeerde weghelft. Helaas waren er meer auto's op weg die avond, en hoewel de eerste ons ternauwernood kon ontwijken, was er voor de 2e geen redden meer aan. Vol d'r in, aan mijn kant..... Compleet in de kreukels, maar het ergste van alles was het verbranden van m'n ogen, aan beide ogen m'n hoornvlies. De rest is inmiddels geschiedenis, daarvan ben ik goed hersteld. Maar helaas blijven m'n ogen een onzekere faktor. Al is niets zeker in dit leven. Gelukkig gaat het nu goed, en het blijft afwachten waar het schip strand. Hopelijk voorlopig nog helemaal nergens.....

Hoewel alles letterlijk en figuurlijk zwart voor de ogen werd, wat helaas langer duurde dan verwacht (m'n gezichtsvermogen was namelijk tot nihil beperkt), ging na lange tijd het zonnetje uiteindelijk toch weer stralen. Na maanden van afzien (niet zien), revalideren en met steun van familie, vrienden en bekenden, kwamen er weer kleine lichtpuntjes. De tijd ging voorbij, soms aan mij voorbij, maar uiteindelijk heb ik na ruim een jaar de stoute schoenen aangetrokken en ben ik erop uit gegaan. Een ticket geboekt naar de Dominicaanse Republiek, waar ik niet alleen tot rust kwam, maar ook het duiken heb ontdekt.

Vroeger was ik al een echte waterrat, maar duiken had ik nog nooit geprobeerd. Het was altijd bij snorkelen gebleven, en dat was al fantastisch. Nu ging het een paar stappen verder, met een duikfles en de hele mikmak. In de carribean is het dan ook allemaal uiteindelijk begonnen. Na een topvakantie, waarbij ik m'n 25e verjaardag vierde met het behalen van een echt duikbrevet, Open Water Diver, bleef het kriebelen. Het jaar daarop ging ik daarom ook met maar één missie opnieuw naar de Carribean. Duiken! Advanced Open Water worden, en wel op de Antillen. Een aantal weken eilandhoppen tussen Aruba, Bonaire en Curacao waar ik ook m'n passie voor dolfijnen heb kunnen vergroten. De aantal dagen op Aruba gaven me de kans lekker wat bij te komen van de reis, en natuurlijk een aantal duiken te maken. Vervolgens op Bonaire alleen maar gedoken (met Jan en Eleonora, dus als jullie dit lezen: de groetjes en hoop dat alles goed gaat!), en ook mijn Advanced brevet gehaald. Ik kon er niet meer omheen, duiken was iets zo bijzonders, daar wilde ik iets mee gaan doen. Vol enthousiasme keerde ik, nadat ik op Curacao ook nog de nodige duiken had gemaakt én een cursus tot dolfijnentrainer succesvol afrondde, terug naar Nederland. Velen voorspelde toen al dat reizen en duiken mijn ding zou worden. Wellicht stiekem al was. Het heeft dan ook nog wel even geduurd voordat ik de stap uiteindelijk zette, maar ook toen spookte het al die tijd al door m'n hoofd.....

Na nog mijn rescue in Nederland te hebben gedaan, vertrok ik wéér richting Carribisch gebied. Dit jaar werd het Tobago, bij Trinidad, voor de kust van Venezuela. En dat was echt een top vakantie. Vele leuke mensen ontmoet, zoals Wendy en Pepijn (hopelijk gaat het met jullie ook nog steeds super!), maar al was de tijd met Kaatje, Geer en de kids niet te vergeten, onvergetelijk! Toen kon ik er toch eigenlijk al echt niet meer omheen. Duiken was en is mijn ding! Hier moest ik echt iets mee doen, er was geen ontkomen meer aan. Dit resulteerde dan ook in weer een opleiding, nu de DiveMaster, en vervolgens vele weekenden bij DiveVersity, op de Kempervennen in Westerhoven. Daar ben ik gekomen tot aan wat ik nu ben: IDC Staff Instructor én DAN Instructor. Vorig jaar bijna wekelijks in de Kempervense plas gelegen, en vele weekenden in het Brabantse land doorgebracht :-). En Mike, vooral jij bent hier verantwoordelijk voor, en ben je nog altijd dankbaar, en denk er nog vaak aan terug! Ook Peet en Remco, top!

De rest van het verhaal is inmiddels bij een ieder bekend. Begin maart ben ik samen met Marieke richting Egypte vertrokken, om in Hurghada eindelijk m'n droom waar te maken. Werken als duikinstructrice in een prachtige omgeving, vol zon, vol super duiken wat maar niet op lijkt te houden. Ook dat hebben jullie inmiddels kunnen lezen. Zoniet? Nog snel even doen, een aantal blogs terug.....

Kortom, in 5 jaar kan er een boel gebeuren. Kan je zomaar iets overkomen. Met heel ingrijpende gevolgen. Wat m'n wereldje wel degelijk even flink heeft doen instorten. Dat van met name m'n familie toch ook zeker even flink op de kop heeft gezet. Maar toch misschien wellicht toch ook wel tot iets heel moois heeft geleid. Iets heel erg moois. Bij deze wil ik dan ook iedereen die in welke vorm of zin dan ook, me heeft geholpen in alle slechte tijden heel erg bedanken voor alles. Zonder jullie was het me nooit gelukt te worden tot wat ik nu ben, en te komen tot waar ik nu ben! Onwijs bedankt. Ook dit zal me altijd bij blijven.....

En hoewel de toekomst wat betreft m'n gezichtsvermogen nog altijd onzeker blijft, geniet ik nu van alles wat ik doe. Live your dreams..... Life is what you make it! :-)